http://zmianynaziemi.pl/wiadomosc/weget ... psychiczna

Nareszcie jest szansa, że zrobią coś z ludźmi co zjadają jedzenie mojemu jedzeniu

Osobiście polecałbym przebadac tych z tej komisji... Mam znajomego który kiedyś tłumaczył, że mięsa nie je bo mu nie smakuje (pod żadną postacją) ale mniejwięcej raz na miesiąc stara się zmusic do jakiegoś kotlecika, albo kiełbasy bo wie, że to też jest potrzebne... Czy zatem jego też należy nazwac chorym psychicznie? Moim zdanie akurat to co ktoś je albo czegoś nie je jest indywidualną sprawą i nie ma w tym nic nienormalnego - jak to się mówi o gustach się nie dyskutuje... Są oczywiście choroby związane z żywieniem takie jak chocby anoreksja, ale to inna bajka...

W tym artykule nie chodzi o samo zjawisko niejedzenia mięsa, lecz o zmuszanie innych do tego samego. Artykuł stoi na bardzo niskim poziomie dziennikarskim i naukowym i traktuję go osobiście jako nadinterpretację. Nie wydaje mi się, aby nakłanianie kogokolwiek do czegokolwiek można było nazwać chorobą psychiczną. To tak jakby namawiać kogoś do picia wina lub niepicia. Czy jesteśmy zatem chorzy? Takie działania dotykają jedynie sfery wolności osobistej i może etyki. Wychodząc z takiego założenia równie dobrze można by nazwać psychicznie chorymi wszystkich katolików, muzułmanów i innych ludzi wierzących, a także ateistów i agnostyków którzy staraliby się w jakiś sposób przekonać nas do swoich racji (mając nad nami realną "władzę" w postaci wychowania). Generalnie to każdy element wychowania dziecka można uznać za przejaw choroby psychicznej na tej podstawie np. zakładanie dziecku czapki w zimę lub mycie uszu. Jeżeli natomiast to prawda to też zbytnio się nie zdziwię. W końcu co rusz słyszy się, że naukowcy stawiają i obalają tezy, po to, aby za chwilę ponownie ją postawić itd. Powszechne "zidiocanie" społeczeństwa nadal jest w toku. Sam jako pochłaniacz (nie konsument, lecz pochłaniacz) mięsa odnoszę się do wegetarian tak samo jak do homoseksualistów, katolików, onanistów i innych "stów": jeżeli nie wyrządzają nikomu krzywdy fizycznej bądź psychicznej, to niech sobie żyją tak jak im się żywnie podoba.

W pewnym stopniu się z Tobą Macku zgodzę, ponieważ każdy przesadyzm prowadzi do wynaturzeń (przesadyzm nie znaczy radykalizm) - weźmy np tę sytuację z zakładaniem dziecku czapki zimą - jeśli ktoś jest w tym zakresie radykalny to bardzo dobrze bo dziecko się nie przeziębi, ale w momencie gdy ta czapeczka jest zbyt gruba niż potrzeba bo nadopiekuńczy rodzic nie zauważył, że zima się kończy i pogoda jest już całkiem inna to robi dziecku większą krzywdę... Co do jedzenia lub niejedzenia czegokolwiek to jak pisałem wcześniej jest to indywidualna sprawa każdego, a zmuszanie kogokolwiek do czegoś też raczej chorobą nie możemy nazwac, choc może byc jej efektem...